Chinese poetry

Puisi Cina ialah puisi yang ditulis, diucapkan, ataupun dinyanyikan dalam bahasa Cina, dan juga sebahagian daripada kesusasteraan Cina . Walaupun sambungan terakhir ini telah termasuklah Classical Chinese, Standard Chinese, Mandarin Chinese, Yue Chinese, serta bahasa-bahasa yang diformatkan daripada sebab-sebab sejarah dan vernakular lain. Lazimnya, puisi Cina adalah diklasifikasikan kepada dua jenis bahasa utama, iaitu Classical Chinese poetry and Modern Chinese poetry.^[1][2]

Puisi adalah dipentingkan tinggi dalam China, dan selalunya diunjungkan sebagai anggapan cendekiawan ataupun ilmuwan dengan mengabungkan pengaruh-pengaruh insan yang berekspresif.^[3] Puisi ini telah menyambungkan suatu platform dan forum untuk pengungkapan terbuka dan juga persendirian yang mempunyai perasaan terdalam, membolehkan kepunyaan pembaca-pembaca, rakan-rakan untuk memahami kehidupan dalaman penulis Cina yang menyebarang dua milenium.^[4] Puisi Cina sering mencerminkan akibat-akibat yang diberikan oleh pelbagai tradisi-tradisi agama.^[5]

Puisi Cina klasik termasuklah, mungkin yang paling pertama, iaitu shi (詩/诗), dan juga jenis utama yang lain seperti ci (詞/词) dan qu (曲). Terdapat juga bentuk sastera Cina tradisional yang bernama fu (賦/赋), yang menentang pengkategorian kepada bahasa Inggeris yang lebih daripada istilah lain, tetapi mungkin boleh digambarkan sebagai sejenis puisi prosa . ^[2] Pada zaman moden, ayat bebas juga telah diperkembangkan dengan mempunyai gaya Barat. Bentuk tradisional puisi Cina adalah berirama, tetapi teks semata-mata yang berima mungkin tidak melayakkan sastera sebagai puisi; samanya, kekurangan berima dalam puisi tidak semestinya membatalkan karya moden itu daripada dianggap puisi, dalam erti kata puisi Cina moden. ^[1]